Λίγα λόγια για το έργο
Είναι η ιστορία μιας πόρνης του δρόμου που περιμένει έναν πλούσιο τουρίστα να την παντρευτεί και να της αγοράσει μια πισίνα και είναι σίγουρη πως υπάρχει η πιθανότητα αυτό να συμβεί (ψέμα!) Είναι η ιστορία ενός ζητιάνου του Οϊμπίτερ ο οποίος αποφασίζει να γιορτάσει τα εβδομηκοστά του γενέθλια (ψέμα!) επισκεπτόμενος την πόρνη του δρόμου και προσφέροντάς της όλες του τις οικονομίες (ψέμα!). Είναι η ιστορία του γιου του, του Οϊμάρ ο οποίος τρέχει πίσω από τον πατέρα του γιατί τον αγαπά (ψέμα) και θέλει να του προσφέρει λίγη αγάπη και ζεστασιά (αυτό κι αν είναι ψέμα)!
Είναι η ιστορία της αναμονής και των τριών τους. Της αναμονής που τους κρατάει ζωντανούς ή τουλάχιστον όχι εντελώς πεθαμένους και τους οδηγεί μέσα από την σκόνη και τη βρωμιά στο απέραντο γρασίδι της πρόσοψης της βίλας της πόρνης του Οχάιο.
Το έργο είναι κατάλληλο για ανηλίκους άνω των 15 χρόνων.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
(…)
Είναι μια από εκείνες τις φορές τις σπάνιες που ένα κείμενο σε ξεπερνά και προηγείται της σκέψης σου ξαφνιάζοντας σε με κάθε του φράση, σε κάθε γύρισμα της σελίδας.
Αυτό το κείμενο αγαπητέ θεατή ψεύδεται. Και ψεύδεται συνεχώς με ευκολία, με ένα συναρπαστικό ρυθμό και με μια μαεστρία απαράμιλλη. Ψεύδεται με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν τα όνειρα μας.
Τα ξέρετε αυτά τα όνειρα. Είναι αυτά που τελειώνουν με εμάς να φοράμε μια κόκκινη μπέρτα και να πετάμε ψηλά -πάνω από αυτούς τους αχρείους που μας κυνηγάνε- κρατώντας στην αγκαλιά μας την πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου (δεν γνωρίζω το γυναικείο αντίστοιχο όμως η μπέρτα τα σπάει, δοκιμάστε το). (….). Φοβάμαι πως οι πολλές λέξεις θα κάνουν φασαρία και θα ξυπνήσω και όλο αυτό δεν θα συμβαίνει αυτή ακριβώς τη στιγμή.
παναγιώτης λάρκου
Μετάφραση: Ιακώβ Σιμπή
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Λάρκου
Σκηνικά/ κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Βασίλης Πετεινάρης
Πρωταγωνιστούν: Ευτύχιος Πουλλαΐδης, Βασιλική Κυπραίου και Μηνάς Τίγκιλης
Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013 μετά από πρόσκληση του Τμήματος Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Ώρα έναρξης παραστάσεων: 9:00 μμ
Γενική είσοδος: 10€
Tηλέφωνο: 2310832060
Η Εταιρεία Θεατρικής Ανάπτυξης Λεμεσού που συμπληρώνει φέτος 25 χρόνια αδιάλειπτης θεατρικής πορείας και πολιτιστικής συνεισφοράς, με 125 παραγωγές θεατρικών έργων από την Κύπρο, την Ελλάδα και την διεθνή σκηνή και συνεργασίες με περισσότερους από 400 επαγγελματίες του χώρου, έχει εμπεδωθεί στην συνείδηση του κοινού ως ένα από τα συνεπή, ποιοτικά θεατρικά σχήματα της Κύπρου.
Φέτος, η παραγωγή της Κεντρικής Σκηνής της ΕΘΑΛ Η Πόρνη του Οχάιο, η μαύρη κωμωδία του ισραηλινού δραματουργού Χανόχ Λεβίν, η οποία παρουσιάστηκε σε πανελλήνια «πρώτη» με αφορμή την 25η επέτειο του θεάτρου της Λεμεσού μετά την απρόσμενα μεγάλη αποδοχή της, ταξιδεύει στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, από τις 3 μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 2013.
Ο κορυφαίος δραματουργός του ισραηλινού θέατρου, ο Χανόχ Λεβίν αποκαλούμενος και ο Μπρεχτ του Ισραήλ , υπήρξε ο αναμορφωτής της σύγχρονης δραματουργίας της γειτονικής στη Κύπρο.. To συγκεκριμένο έργο θεωρείται ως ένα από τα καλύτερά του και ανέβηκε πολλές φορές στο εξωτερικό- στην Βουδαπέστη, στο Ναιρόμπι, στο Πεκίνο στο Μεξικό, στην Αργεντινή αλλά και στην Νέα Υόρκη από το φημισμένο θέατρο, La MaMa ( 2006). Να θυμίσουμε πως το 2002 το Θέατρο που τον ανέδειξε, το Cameri Teateri του Τελ ΑΒιβ επισκέφθηκε την Ελλάδα μετα από πρόσκληση του Νίκου Κούρκουλου, τοτε δ/ντη στο εθνικό Θέατρο της Ελλάδας παρουσιάζοντας σε μια έξοχη παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, το κύκνειο άσμα του, το Ρέκβιεμ, που είχε ως πηγή έμπνευσης ιστορίες, διηγήματα του Αντον τσέχωφ…
Την ημέρα που πέθανε, στους New York Times δημοσιεύθηκε το παρακάτω κείμενο:
Ο Hanoch Levin, ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας του Ισραήλ, ο οποίος για περισσότερο από τρεις δεκαετίες προσπάθησε να αφαιρέσει από το έθνος του τον μανδύα αυτοθαυμασμού, να το αναγκάσει να δει κριτικά την υποκρισία και τις αυταπάτες του, πέθανε την Τετάρτη από καρκίνο των οστών. Ήταν μόλις 56 χρονών.
Αν και τα πρώτα του έργα προκάλεσαν τεράστιες διαμάχες, όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν
στις δεκαετίες του 1960 και του 70, ο θάνατος του προκάλεσε βαθιά απογοήτευση σε όλους.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Ehud Barak τον αποκάλεσε ''ως έναν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς που είχε ποτέ το Ισραήλ.''
Η υπουργός Παιδείας, ανέφερε χαρακτηριστικά, ''μας έδειξε αυτό που πραγματικά ήμασταν όταν ακόμα λέγαμε: «Σίγουρα, αυτό δεν μπορεί να είμαστε εμείς».'' Και πρόσθεσε,'' ο Levin μας έσωσε, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα γνωρίζαμε ότι το κοινωνικό και πολιτικό “απόστημα” ήταν έτοιμο να εκραγεί.''
Ο Levin ήρθε στο προσκήνιο το 1968 με το έργο του,'' Εσύ, εγώ και ο Επόμενος Πόλεμος'' που ανέβηκε σε ένα μικρό club στο νότιο Τελ Αβίβ. Ήταν μια έντονη κριτική για την ευφορία που είχε κυριεύσει τη χώρα μετά τη νίκη στον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, όταν το Ισραήλ κατέλαβε την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά και εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι βρέθηκαν υπό στρατιωτική ομηρία.
Για πολλούς Ισραηλινούς, το έργο αυτό ήταν η πρώτη ξεκάθαρη δήλωση ότι η κατοχή θα προκαλούσε ολέθριες συνέπειες. Εκείνοι που συμφωνούσαν τότε με τον Levin επιβεβαιώθηκαν το 1973 με τον Πόλεμο του Yom Kippur, καθώς και τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μέχρι σήμερα με τους Παλαιστινίους.
Το επόμενο έργο του, όμως, προκάλεσε μεγαλύτερη «καταιγίδα».
Παρουσιάστηκε το 1970 με τίτλο The Queen of The Bathtub, ήταν μια σάτιρα για
την Πρωθυπουργό του Ισραήλ, της Golda Meir και τους υπουργούς της, καθώς και τον πόλεμο φθοράς που ασκείτο τότε εναντίον της Αιγύπτου και της Συρίας.
Παρουσιάστηκε από το θέατρο Cameri του Τελ Αβίβ. Το έργο προκάλεσε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας έξω από το θέατρο. Η κυβέρνηση απείλησε πως θα διακόψει την κρατική επιχορήγηση του θεάτρου Cameri και η διευθυνση του θεάτρου αναγκάστηκε να κατεβάσει το έργο μετά από μόνο 18 παραστάσεις. Ο Levin αναστατωμένος από την εξέλιξη, αποχώρησε από τη δημόσια ζωή και δεν έδωσε ποτέ ξανά συνέντευξη.
Δεν σταμάτησε να γράφει, όμως. Το 1982 το έργο του,The Patriot, απαγορεύτηκε από το Κινηματογραφικό και Θεατρικό Συμβούλιο Λογοκρισίας του Ισραήλ ως επιβλαβές
“για τις βασικές αξίες του έθνους, του κράτους και του Ιουδαϊσμού.”
Την απαγόρευση αυτή όμως αψήφησαν οι άνθρωποι του θεάτρου στο Τελ Αβίβ και το έργο που διαπραγματευόταν θέματα όπως η κατοχή της Δυτικής Όχθης και οι αραβοϊσραηλινές σχέσεις, σημείωσε τεράστια επιτυχία.
Συνολικά, ο Levin έγραψε 50 θεατρικά έργα, από τα οποία δεν έχουν παρουσιαστεί ακόμα όλα. Από τα 34 που ανέβηκαν, ο ίδιος σκηνοθέτησε πολλά και σε όλη του τη ζωή υπήρξε ο πιο αγαπητός θεατρικός συγγραφέας στην εβραϊκή γλώσσα.
Αν και μοναδική διασημότητα στην πατρίδα του, υπήρξε λιγότερο γνωστός στο εξωτερικό. Κερδίζοντας όμως το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, πολλά από τα έργα του μεταφράστηκαν και παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο, το Βερολίνο και τη Νέα Υόρκη.
Τα τελευταία χρόνια, σπάνια υπήρξε θεατρική σεζόν χωρίς κάποιο νέο έργο του Levin σε μια από τις κεντρικές σκηνές του Ισραήλ.
Το 1997 στο έργο του, “Murder”, αναφέρθηκε στις βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους το 1996, μετά την εισβολή στο τέμενος του Αλ Ακσα, στην Ιερουσαλήμ. Το έργο καταλόγισε σε όλες τις πλευρές ευθύνες εξίσου για τη βία και ο Levin τιμήθηκε με το βραβείο Θεάτρου του Ισραήλ.
Γεννημένος στην Παλαιστίνη το 1943, από γονείς μετανάστες από την Πολωνία,
ο Levin απέκτησε τέσσερις γιους από τρεις γάμους.
Ο Levin συνέχιζε να εργάζεται μέχρι το τέλος, κάνοντας πρόβες για το τελευταίο του έργο, το “Whiners”, από το κρεβάτι του στο νοσοκομείο του Τελ Αβίβ.
(Ήθαν Μπρόννερ, New York Times, 20 Aυγούστου 1999)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου